مختصری از شیوه زندگی روستایی در ییلاقهای تالش

کسانی که سنی از آنها گذشته و زمانی در دل طبیعت زندگی کرده اند ویا کسانی که در مناطق روستایی و کوهستانی که دارای راههای صعب العبور می باشد، زندگی می کنند برای حمل بارو جابجایی ومسافرت از حیواناتی مانند اسب و قاطر و الاغ استفاده می کنند و با وسایل و ابزار های که برای سواری و یا بار از حیوان استفاده می شود آشنایی دارند .
زین (یَهَر):زین ابزاری است که معمولاً از جنس چرم ساخته شده و بر روی پشت اسب گذاشته می‌شود تا نشستن انسان بر روی اسب آسانتر و راحت تر شود.
افسار(یو گَن) ابزاریست که به دهان، سر و گردن چهارپایان برای مهار کردن آنها می‌بندند.افسار اسب از چرم می باشد وقسمتی از آن که دارای تکه های آهنی هست دهنه نامیده می شود.
افساری که برای قاطر استفاده می شود معمولا ازطناب می باشد و به زبان محلی نوخدا نامیده می شود .
پالان چیزی شبیه به زین است که روی کمرقاطر و اسب قرار داده می‌شود. پالان از جنس پارچه و گونی ساخته می‌شود و داخل آن را با کاه پر می‌کنند.
شلاق (قَمچی): وسیله ای که از چرم درست می شود و دسته اش هم بیشتر از چوب است و روی آن را با نوار های باریک چرمی می بافند .
درست کردن تمام این ابزار ها و وسایا توسط صنعتگران صورت می گیرد با اینکه اکثر این هنر های دستی از مد افتاده و صنعتگران دوخت این ماهر شغلشان بی رونق شده ولی هستند کسانی که هنوز سر رشته ای از این صنعت و هنر دارند وکار مردم روستا هایی که هنوز اسب و قاطر در اقتصاد روستایی آنها نقش دارد را ،راه می اندازند .
در تصویر یکی از دامداران از اهالی خطبه سرا که علاوه بر شغل دامداری ،در تعمیر و ساخت این وسایل منجمله پالان تبحر و تخصص دارند، را مشاهده می کنید .
واژه های تالشی:
نوخته(افسار)، پلن (پالان)،شلیت(طنابی که با آن بار را بر روی پالان می بندند و پهن است وبیشتر از پشم گوسفنددرست می شود .
،نال (نعل ) . تالشی ها به اور کن ،مینه په کور میگویند.
نوشته شده در چهارشنبه 1393/05/08، اسفندیار آقاجانی